تولید و فروش تخصصی روغن زیتون عمده درجه یک

پس از تفاوت واریته ای زیتون، درجه رسیدگی، روش برداشت و استخراج آن از مهم‌ترین معیارهای تعیین کننده ی کیفیت روغن است. زیتون در آواخر پاییز وآوایل زمستان پس از تغییر رنگ از سبز به ارغوانی تیره می‌رسد که در این حالت به آن زیتون سیاه نیز گفته می‌شود. بارسیدن زیتون، روغن آن تغییرات زیادی را متحمل می شود.

زیتون‌های ابتدای برداشت، محصول مرغوبی با روغن میوه‌ای هستند‌که اغلب زمان  برداشت آن به سرعت سپری می‌شود. زیتون‌های برداشت آخری آن‌قدر تأخیر برداشت دارند که ابداً جمع‌آوری نمی‌شوند، امّا بعضی از کشاورزان، آن‌ها را همراه با برگ‌ها برداشت می کنند و سپس روغن حاصل از آن‌ها را با روغن سبز رنگ آغاز زمان برداشت مخلوط می‌کنند.

عموماً بهترین روغن‌ها از زیتون‌هایی تولید می‌شوند که در زمان برداشت ۳/۱  تا ۳/۲  میوه‌ها سیاه شده باشند. با این‌که تلاش‌های فراوانی برای توسعه روش‌های برداشت صورت می‌گیرد، امابرای تولید بهترین روغن زیتون همیشه از روش برداشت دستی استفاده می شود که نیمی از هزینه تولید را به خود اختصاص می‌دهد.

اگرچه استثنا‌هایی وجود دارد، اما بیشتر روغن‌های زیتون مخلوطی از روغن چندین رقم است و همه‌ی این ارقام برای یک روغن ویژه‌ای کشت می‌شوند و پس از برداشت محصول، با هم دیگر به طور مخلوط آسیاب شده و خمیر می‌گردند.در ایتالیا، روغن زیتون فله از رقم زیتون روغنی فرانتو‌یو که یکی از رایج‌ترین رقم زراعی این کشور است به سهولت استخراج می‌شود.

زیتون‌ پس از برداشت برای تهیه خمیر نرم آسیاب می‌گردد. در صنعت برای تهیه این خمیر از نوعی آسیاب سنگی معروف به پیترا(pietra) استفاده می‌شود. در سال‌های اخیر یک نوع آسیاب چکشی جای‌گزین پیترا شده است. در هرکدام از این روش‌ها مزایا و معایبی وجود دارد. روش آسیاب سنگی کند و خیلی ملایم است اما تمیز کردن آن کار سختی می‌باشد.

از طرف دیگر آسیاب چکشی تمیز بوده و خمیر زیتون خیلی نرمی را تولید می‌کند، به طوری که بعضی از افراد احساس می‌کنند که خمیر مزه‌ی فلزی به خود گرفته است. اگر میوه‌های زیتون توسط آسیاب چکشی خردشوند و سپس دریک مخلوط کن معروف به مالاکساتور کاملاً مخلوط گردند، مولکول‌های روغن با هم تجمع نموده و قطرات بزرگی را تشکیل خواهند داد.

در روش‌های صنعتی که هزاران سال را پشت سرگذاشته است، این خمیر را برروی حصیرهایی پخش می‌کردند (جنس حصیرها از کنف بود، اما درحال حاضر از پلی پروپیلن استفاده می‌شود) و حصیرها برروی هم انباشته می‌شدند و سپس برای خارج کردن مایع یعنی مخلوط آب و روغن، تحت فشارقرار می‌گرفت.امروزه از فشار هیدرولیکی استفاده می‌گردد.ولی هنوز در آفریقای شمالی برای ایجاد فشار کیسه‌های شنی را برروی حصیرها قرارمی‌دهند(آن‌ها هنوز از شتر برای چرخاندن آسیاب سنگی سود می‌برند). در این‌جا تمیز ماندن آسیاب سنگی جای تأمل دارد، اگر به دقت بازدید نشود، حصیرها به آسانی کثیف شده و ترشیدگی را می‌توانند به روغن انتقال دهند.

اگرچه با پرس صنعتی بهترین روغن دنیا تولید می‌شود، اما نیاز به مراقبت دایمی دارد تا در تولید انبوه کارایی داشته باشد. بعضی از تولیدکنندگان، استفاده از فرآیند سانتریفیوژ و قیف جداکننده را ترجیح می‌دهند. سانتریفیوژ‌ها دارای بازدهی خوب ، قابل اطمینان و تمیز و قابل تنظیم بوده و در همه‌ی فعالیت‌های پرس‌های جدید کاربرد دارند.

ماشین دیگری به نام سینولا(Sinola) وجود دارد که درآن ابداً از فشار استفاده نمی‌شود. سینولا با به حرکت درآوردن تیغه های فولادی خود در میان خمیر سبب شناور شدن روغن برروی سطح آن و انتقال به بیرون می‌گردد. درحالی که این روش به عنوان یکی از راه‌های تولید روغن مرغوب در نظرگرفته می‌شود، اما ضعیف، گران و بازدهی آن به طور معنی داری کمتر از روش‌های دیگر است.بنابر این زیاد مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

آن‌چه عملاً به عنوان مواد استخراجی از خمیر جدا می‌شود، مخلوطی از روغن ، آب و مواد جامد است. اگر آب و مواد جامد بلافاصله جدا نشوند و مدت زمان طولانی در مجاورت روغن باقی بمانند باعث فساد و کاهش کیفیت آن می‌گردند. بنابر این، مرحله‌ی نهایی عملیات برای خالص کردن روغن از آب و تفاله بایستی بلافاصله با استفاده از دستگاه سانتریفیوژ به اجرا در آید. روغن پس از جداشدن وارد بطری‌ها می‌شود.در صورتی که مقدار تولید خیلی زیاد باشد، در مخزن‌های بزرگ انبار می‌گردد و سپس در زمان مناسب بطری زنی انجام می‌شود.